Sterker en sterker

Hier weer een bericht van ons, op eerste Pinksterdag, Penecote in het Frans. De titel van dit bericht slaat op het feit dat we een glooiend landschap hebben gehad met aardige klimmetjes, vlak is het alleen in Nederland, op t Peeske na...hier fiets je geen 60 km met twee vingers in de neus, als je pech hebt, dan moet je aardig trappen, maar daar wordt je sterker en sterker van. Dat moet ook wel, want we vorderen aardig richting de Pyreneeën.

Vorige keer zijn we gestopt in Veigne. De volgende dag hebben we de klim van 12 % kunnen omzeilen, das ook wel eens fijn...de camping welke gepland was, is gesloten, dus verder fietsen naar de volgende. Dit is een echte pelgrimscamping tegen het voordeligste tarief tot nu toe, € 6,55. In Frankrijk rekenen ze vaak een gewoon caravantarief voor een tent ( € 25 is heel normaal hier) alsof je de caravan achter de fiets kunt hangen. Geen stroom nodig, fohn thuis gelaten en Chris krijgt ook al een beetje een pelgrimsbaard...
De camping in Chatellerault lag net naast het centrum, bij een waterstroompje. Omdat er daar wel internet was maar geen app mogelijk kregen we een sms van Monique onze oppas. Onze oudste kat, wausie kon niet meer op haar achterpootjes staan. Overleg gehad en besloten om haar in te laten slapen de volgende dag. Dit is niet makkelijk omdat je ver weg bent en er zelf niet bij kunt zijn. De volgende dag is Wausie naast Fraggle in de tuin begraven.

Een zwarte dag dus 18 mei, traantje gelaten en toch maar gaan fietsen, is de beste remedie om de dag door te komen. En gelijk maar een grote stad door, Poitiers. Hier is de splitsing tussen de kustroute (alternatieve route) en de normale route. Rara, wat hebben we gedaan, Chris kennende, de kustroute natuurlijk.

Overnacht in Vivonne op een Municipal, net 2 dagen open, super grote plaatsen en heel erg schoon. Op naar Melle, het was ff doorfietsen om de bui voor te blijven en te ontlopen, dit is gelukt, wederom droog gehouden. In Melle eveneens een municipal. Echter niemand daar, briefje dat je maar ergens moest gaan staan en dat er later iemand zou komen. Dat hebben we gedaan, later kwam er plaatselijke politie om het campinggeld te innen. Weer niemand op de camping, bijna home alone...en het home is dan onze tent.

Alles overleeft, op naar St. Jean d'Angely. Hier hebben we een stel ontmoet, Rosie en Alan uit Engeland. Zij zijn reeds 7 maanden onderweg met de tent en fiets. Ze hebben eerder ook de camino gefietst, dus genoeg stof om over te praten.
Eveneens is er een aardige Francaise op de camping aangekomen, zij loopt vanuit Bretagne en maakt gemiddeld 35 km per dag. Verder is het rustig met medepelgrims.
De volgende dag op naar Royan, wil het niet dat er een kniestuk van Chris weg is, en de tent is echt niet groot. Alle tassen op de kop, douche nog eens een keer gekeken, en heldere ingeving: prullenbak bij de douche, je weet maar nooit, en bingo, daar lag het verloren kniestuk. Op naar Royan voor de bootovertocht naar Le Verdon. Dit was een echte veerboot, inclusief auto's en campers en een handje vol fietsers. Daar de eerste de beste camping gepakt gezien het mooie weer en de kust. Voor het eerst met de tent aan de kust, pal aan zee. Is ook niet zo moeilijk, het is zo wie zo de eerste keer met de tent (haha). Even een rustmomentje aan de kust. De volgende dag op naar het middengedeelte van de kustlijn, Lacunau. Dit is een surfers walhalla. Dat hebben we geweten ook, twee mega campings in Lucanau. Daar even willen kijken naar een geschikt plekje, moet je gelijk je legitimatie afgeven om alleen te mogen kijken, dat gaan we dus niet doen. Op naar de VVV voor info over andere campings. Moesten we iets in het binneland zijn: Lucanau le Huga. Buiten bij de VVV een Nederlands stel getroffen, zij zijn vanuit Santiago begonnen en fietsen terug naar Lemmer. Het eerste routeboekje uitgeleend, scheelt gewicht, wilde het toch al terugsturen, zij blij en wij blij.
Op naar La Huga, plekje gekregen. Staan er allemaal kleine tentjes, blijkt er een surf event te zijn. Dat hebben we geweten, vanaf 1 uur snachts gebler en geschreeuw tot half zeven in de ochtend. Dus wij op tijd eruit en wegwezen...
Aangekomen bij vandaag, eerste Pinksterdag. Laatste stukje gefietst, en daar ook weer met de boot over. Net 5 minuten te laat om de boot te halen, moesten we 2,5 uur wachten. En wat voor een boot, we leken wel vluchtelingen. Tassen van de fiets, fiets op het dak en volstauwen maar. Gelukkig hebben we droog de overkant bereikt en lagen de fietsen nog op het dak van de boot.
Van Cap Ferret zijn we naar Arcachon gegaan, hier zijn we nu. Meerdere malen aangesproken over waar we naar toe gaan en dat we goed zichtbaar zijn. Ook onderweg een Baskische Spanjaard ontmoet welke zijn appartement in Bilbao beschikbaar stelde. Heel bijzonder toch weer.

We wensen iedereen fijne Pinksterdagen en tot de volgende blog. groetjes van ons, Chris en Karin