Missie volbracht

Hallo allemaal,

Jazeker, we zijn weer op het thuisfront. Vanmiddag weer thuis aangekomen, met de auto vanuit Heerlen weer naar Doetinchem. Alles is super goed verlopen, de auto deed het nog en wij zijn ook heelhuids aangekomen. Vandaag hadden we het kortste traject van de 4 weken fietsen, nl. 31 km. Dit omdat we gister in Aachen zijn gestopt. In Heerlen was nl. geen mogelijkheid om te overnachten ivm Limburgs Mooiste fietstocht. En een honderdplusser fietsen en dan nog ff lekker in de auto zitten en naar huis rijden was niet echt een optie voor ons. Dus overnacht in Aachen. Maar laten we even de aansluiting pakken met het vorige verslag:

We waren gebleven bij 7 juni. We zitten aardig op hoogte en hebben een klimmetje naar Plasne. Hier aangekomen heb je echt een super uitzicht over het dal (zal foto bijvoegen) en hebben we een 5 km lange afdaling naar Poligny. Jammer dat het asfalt een beetje verrot is, dus gewoon remmen met de handel, voor we de berg aan de verkeerde kant afstuiteren.

Onderweg ontmoeten we Johannes en Rene welke een stuk van de route fietsen. Het doel van die dag is voor ons allemaal de camping in Marney, het einde van het boekje.

Onderweg komen we Martien en Lidwien tegen. Martien geeft aan dat we onderweg een gratis fles water kunnen krijgen....twee dorpen verderop staat nl. zijn vergeten thermosfles. Telefoonnummer genoteerd en op naar de thermosfles, als deze er nog staat. En jawel hoor, twee dorpen verderop staat bij het bankje de fles. Zoals afgesproken nemen we de fles mee. Kan er nog wel bij, we hebben toch al veel mee te zeulen.
Savonds Martien geappt dat we de fles hebben gevonden, en laten staan, haha. Nee hoor, netjes meegenomen en extra ballast. Wel ff de inhoud weg gedaan.

In Marney komen later Johannes en Rene aan. We hebben gezellig wat gedronken en gezamenlijk gezellig gegeten op de camping.

De volgende dag gaan we na 38 km het laagwater variant fietsen. We zijn er nl achter gekomen dat in de rit via de navigatie de hoogwater variant is opgenomen. Was al verbaast op de heenweg dat we dit stukje moesten blijven klimmen. Maar je weet maar nooit met het hoge water in Frankrijk. Het blijkt dus dat de laagwater route als alternatief is ingegeven, zijnde kanaal 1 en 2. Bedenk het maar. Dus eindelijk een vlak stukje, maar eigenlijk ook wel weer heel saai. Langs de watertunnel in Saint Alban gekomen en hier hebben we een kleine samenloop met de eerder door ons gefietste route naar Barcelona. 1 dorpje doorgekomen waar we dus al een keer door zijn gefietst.

Via de vlakke route komen we snel in het kansloze dorp Port sur Saône. De naam doet vermoeden dat het een luxe havenplaats is, echter het tegendeel is waar. Wat ze er wel hebben is een sandwich formule: voor € 4,70 heb je een half stokbrood belegd met ham met augurk of poulet (kip); een blikje drinken en een gebakje als toetje. Heerlijk...en niet denken dat je dit bij de bakker binnen kunt nuttigen, nee, gewoon meenemen en ergens op een stoepje of bankje opeten. En dan met een beetje geluk krijg je er ook een servetje bij.

Snel door Port sur Saône, en door richting Corre. Onderweg, iets voor Corre komen we een fiets in de berm tegen met een bordje camping. Hier naar toe gefietst en blijkt dit de camping te zijn waar Johannes lang geleden is geweest en vol overgave over vertelde. Het is de camping in Hurrecourt, 3 km van de route af en gerund door een Nederlands stel, Herman en Jacqueline. Bij aankomst krijgen mensen welke met de fiets onderweg zijn, een blikje drinken. Vervolgens een helpende hand om de fiets de heuvel op te drukken (bij mij dan, chris moest t doen zonder hulp). Vervolgens worden er gelijk twee relaxstoelen aangedragen en een picknicktafel. In het winkeltje van Jacqueline hebben we eten gescoord. En bij Herman hebben we tussen 17 en 19 uur lekker gezeten met veel van de andere campinggasten en wat gedronken. Johannes en Rene waren ook inmiddels gearriveerd.
Na 19 uur kunnen we in dezelfde ruimte koken, alles voor elkaar voor de vakantiefietser: kookplaat, magnetron, waterkoker, borden, bestek en pannen. Gezamenlijk gekookt en gegeten. Wat een super plek. Wat ook erg leuk was is dat Herman vanzelf weer Enschedees ging praten omdat hij ons hoorde praten. Het was een gezellig verblijf waarbij we afscheid hebben genomen van Johannes en Rene, zij zouden de volgende dag opgehaald worden, einde van hun etappe.

1e pinksterdag: wederom vroeg op pad wat ook kan als je kampeert, om 6 uur opstaan en als alles is ingepakt vaak om 7 uur wegfietsen. We moeten even 3 km klimmen en dalen via een slecht pad naar de route toe. Gelukkig is het half ontbonden kadaver uit de berm weggehaald. De sporen zijn er nog, maar gelukkig is de geur bijna weg....
Nadat we weer lekker aan het klimmen zijn komen we Johan en Thea tegen uit Dokkum. Het routeboekje uitgeleend, ze waren vertrokken en vergeten de twee boekjes mee te nemen. Gelukkig route wel ingeladen in de telefoon. Maar boekje twee hadden we uit, dus uitgeleend.

In Charmes gaan we stoppen, er is een hotel echter deze is op zondag gesloten. Wel nog ff opgebeld maar zelfs op het antwoordapparaat staat dat ze op zondag gesloten zijn. Een ander hotel (staat op de gevel vermeld) is alleen nog maar een restaurant, dus op naar de camping. Gelukkig hebben we een mooie glampingtent (fransman op de camping vondt dat we maar een grote tent hadden, maar ja, fransen zijn nou eenmaal niet het formaat Chris). Hier vernomen waarom je eerst wat dient te eten voor je wat alcohol mag drinken: waar dit zo is, hebben ze alleen een restaurant vergunning en geen cafe vergunning, omdat deze dan al vergeven zijn.
De eigenaar van de camping zou voor ons koken, echter is het ook een doorgangscamping en bere druk die dag, de eigenaar heeft de knollen op en belt voor ons met een italiaans restaurant waar we kunnen eten. Hier naar toe gelopen en heerlijk gegeten. Omdat we van de camping zijn krijgen we na het afrekenen nog een glas champagne. Dat zijn de mooie dingen...super adres trouwens, jammer dat deze zo ver weg zit...

Savonds valt er wat regen maar we hebben weer vet geluk, volgende dag lekker droog. Wel zwaar bewolkt, maar dat geeft niks. We vertrekken vroeg naar Vic sur Saône en omdat het tweede pinksterdag is (Penecôte) willen we wel overnachten op een plek waar we kunnen eten. Dus ons oog is gevallen op Château Salins. En ja hoor, hotel Fermee en de B&B volgens haar zeggen ook, jaja, het was een luxe B&B met dure kamers en zij dacht natuurlijk, twee armzalige fietsers met een tent, gaat maar lekker ergens anders maffen.
Maar natuurlijk zijn we niet helemaal voor een gat gevangen en had ik al een alternatief achter de hand. Deze ff snel via booking vastgezet, voor het geval dat, omdat we 8 km van de route af moesten. En daar aangekomen in Thonville (niet te verwarren met Thionville) blijken we de enigste gasten te zijn. Relais Sint Vincent, zekers een aanrader, goedkope kamers en wel goed en schoon. Super lekker eten (een andere variant van Foie gras gegeten) erg relaxed. De eigenaren zijn erg gastvrij. Dus mocht je in de buurt zijn, zekers doen.
Savonds valt er weer regen en ons motto is eigenlijk altijd: wat er snachts valt, valt overdag niet...dit komt dus ook uit, de volgende ochtend is het wederom droog, de was niet, maar deze knuppen we gewoon op de fiets.

We gaan via Arriance naar de grens, bij Zoufftgen. hiervoor komen we nog bij Cattenom waar een zeer grote kerncentrale in werking is. Hier fietsen we best wel pal naast met de weg.
Na de grens fietsen we nog een stukje door naar Dudelange. Hier hebben we de laatste kamer in het hotel, Mill 9 sens. De beheerster heeft haar opleiding genoten bij Van der Valk. En dat is te merken, super gastvrij en behulpzaam. De fietsen in de kelder gebeurd omdat de goederenlift te klein was. Hier later heerlijk gegeten, en dat is voor mij dan natuurlijk de Magret de Canard. In het grensgebied is dit nog te krijgen, dus nog ff genieten (voor de mensen die ons niet kennen: lekker eten is echt een hobby en passie voor ons)

We zitten inmiddels op 12 juni. De dag begint met narigheid, vette regen uit de hemel. Dat hadden we niet besteld, dus wachten tot 9 uur. Fietsen de draaitrap weer opgebeurd en toch gaan. Dat blijkt niet ver te zijn, na ongeveer 12 km zien we een motor in de sloot liggen. En ernaast op een meter afstand ligt een jonge man, op de rug in de sloot. Lesauto is gestopt en rent naar de man in de sloot. Wij ook stoppen, en zijn er dus als eerste bij. Het blijkt nl een lesmotor te zijn. Er is een bocht in de weg, nieuw asfalt en nat wegdek. Gevolg is dat de lesmotorrijder rechtdoor is gegaan in plaats van de bocht door. Zo te zien 1 been op 3 plaatsen gebroken en het onderste been op 1 plaats. En dan begint de BHV te werken: motorrijder niet laten bewegen, de rijschoolhouder had helm afgedaan, aangegeven niets meer te bewegen en hoofd fixeren. Een vrouw met auto laten bellen met de ambulance, andere vrouw een isolatiedeken laten halen en zelf later nog de lesauto doorzocht op een gevarendriehoek voor veiligstellen van iedereen. Gelukkig kwam de ambulance snel. Een andere man uit het dorp was inmiddels ook al gearriveerd dus wij konden onze weg weer vervolgen.
Maar het laat je niet los en een andere gebeurtenis in Duitsland met een vrouw welke van de fiets was gereden, kwam gelijk ook weer bovendrijven. We besluiten in Ettelbruck te stoppen.

De volgende dag na het ontbijt met onder andere frozen yoghurt de weg weer vervolgt. Op naar Sankt Vith waar we met John en Resi (broer en schoonzus) hebben afgesproken op de camping. We hadden alleen even niet gelet op de hoogtemeters welke we die dag moesten gaan maken. Dus op naar Oberwampach waar we de aansluiting krijgen in Troisvierges op de Vennbahn route. Al met al maken we die dag meer dan 1300 hoogtemeters. Maar we hebben het wederom gehaald en droog gehouden onderweg. Dit geldt dan niet voor de avond en nacht, gelijk goede wasbeurt voor de tent, al het stof is er gelijk af.
Savonds heerlijk met z’n 4en gegeten in het dorp.

14 juni hebben we na een vroeg ontbijt bij John en Resi in de camper al weer lekker de weg vervolgt. Ons doel is Aachen en dan de volgende dag het laatste stukje. Nou hier waren we mee begonnen en dit is ook gelukt. We hebben de Dom bekeken en lekker in de schaduw op terras gezeten. Nog even lekker genieten en dan vandaag het laatste stukje. En dan nu weer back home, retour de la maison. Het voordeel van terugfietsen is dat je weer geleidelijk van de verlaten dorpjes terugfiets naar je eigen omgeving. De omgeving veranderd gelijkmatig en de mensen om je heen eveneens.

Al met al was het een super fietstocht waarbij we vet mazzel hebben gehad met het weer (we hebben ook contact met andere fietsers, welke dus al 3 dagen achtereen in de regen ploeteren) het slechte weer zat vaak naast ons of voor en achter ons, maar gelukkig niet boven ons. In deze toch hebben we elkaar nog wel eens voor gek verklaard om heen en terug te fietsen in een tijdsbestek waar de meesten enkele reis mee doen. Maar wat we in de kop hebben, hebben we niet in de kont en de training van afgelopen jaar is ons goed uitgekomen. En niet getreurd, volgend jaar zullen we als alles goed gaat vast en zeker weer op de fiets klauteren en hopelijk weer mooie dingen beleven en met jullie delen.
En nog even voor de facts: we hebben totaal in 4 weken (minus 1 dag, de zondag morgen) een afstand afgelegd van 2.613,16 kilometer.

Dank wederom voor jullie enthousiaste reacties en hopelijk tot volgend jaar.

Au revour et bientôt

Chris en Karin